|           برای آنان که با هنر سروکار دارند و کسانی که در مورد آن

می‌اندیشند، «اهمیتِ» خاص هنر امری بدیهی به نظر می‌رسد.

در کار بسیاری از متفکرانِ دویست و پنجاه سال گذشته، هنر و اثر هنری

به عنوان محل رخ‌نماییِ حقیقت و لحظه‌ی گشایشی ظاهر می‌شود

که حقیقتی که در جامعه، سیاست، و علوم‌تجربی مدرن یافت نمی‌شود

خود را در آن آشکار می‌کند: اثر هنری همچون تنها استثناء واقعیت

سرتاسریِ کذب و کژنمایی و بیگانگی ظاهر می‌شود ــ لمحه‌ی رستگاری

در جهانی سراسر هبوط یافته.

این در حالی است که سده‌های متمادی کار هنری نیز فعالیتی متعارف و

چیزی در رده‌ی مهارت‌ها و صناعت‌های دستی تلقی می‌شد، و کسی

دعوی آن را نداشت که با پرداختن به هنر با مهم‌ترین مسائل بشری

سر و کار دارد.

|           گفتاری که هنر را به این معنای تازه فهم و صورت‌بندی کرد

«زیبایی‌شناسی» نام داشت، و هنری که همپای این جریان به وجود آمد،

جریان هنر مدرن به معنای عام کلمه بود. اما این هنر و گفتار

زیبایی‌شناسی از پی چرخشِ «پست‌مدرنیستیِ» چند دهه‌ی اخیر از

جهات مختلف محل حمله بوده است.

|           هفت جستار به هم پیوسته‌ی کتابِ حاضر به این

مسائل می‌پردازند، و در این مسیر برخی از مفاهیم محوریِ هنر و

زیبایی‌شناسیِ دو سده‌ی اخیر مانند مفهوم طبیعت درون و بیرون،

بیان و بیان‌گری، سوبژکتیویته یا نَفس فردی، بازنمایی و

پیوند آن با واقعیت، ابداع یا نوآوری، و مقولاتی دیگر را مورد بحث

قرار می‌دهند.

| تصویر جلد:

Woman Descending the Staircase

Gerhard Richter,1965

Oil on canvas,198×128 cm.